Edito

2014 is een bijzonder jaar voor de mensenrechten. Zo vieren een heel aantal mensenrechtenverdragen reeds een mooie, doch nog te jonge, verjaardag. Onder andere het Kinderrechtenverdrag bestaat dit jaar 25 jaar (°1989), het Vrouwenrechtenverdrag blaast reeds 35 kaarsjes uit (°1979) en het Folterverdrag ijvert al 20 jaar voor de stopzetting van folterpraktijken (°1984). En hoewel deze verdragen (en hun verjaardagen) aantonen dat er reeds heel wat werk is verzet binnen de mensenrechtenproblematiek de laatste jaren, duwen ze onze neus ook op het feit dat er ondanks dit uitgebreide wettelijk kader wereldwijd nog steeds op grote schaal mensenrechten worden geschonden. En dan hoeven we niet alleen te denken aan grove en zichtbare mensenrechtenschendingen in conflicten zoals de burgeroorlog in Syrië of het conflict in Israël en Palestina. Mensenrechten worden ook geschonden wanneer discriminatie een maatschappelijk probleem blijft, wanneer kinderen geen onderwijs kunnen genieten en wanneer bedrijven gebruik blijven maken van goedkope arbeid in plaats van maatschappelijk verantwoord te ondernemen.

Mensenrechten zijn geen ver-van-mijn-bed-show. Zoals de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens (UVRM) zegt: “all humans are equal in dignity.” Zo zou eenieder willen behandeld worden, maar jammer genoeg blijkt dit vaak geen voldoende incentive om ook anderen zo te behandelen. Vandaar dat het belangrijk blijft om mensenrechten voor het voetlicht te plaatsen.  Met dit nummer van Wereldbeeld willen we mensenrechtenexperts aan het woord laten die elk op hun manier hun steentje bijdragen.

Het huidige nummer besteed aandacht aan minder belichtte verdragen uit het mensenrechtenstelsel, zoals de Internationale Conventie voor de bescherming van alle mensen tegen gedwongen verdwijningen en het Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap (CRPD). Zowel het artikel van Anne-Marie Baldovin omtrent gedwongen verdwijningen, als het stuk van Greet Van Gool omtrent het CRPD geven een duidelijk beeld over hoe België deze verdragen tracht te incorporeren in haar nationale wetgeving en werkt aan de implementatie ervan. De rapportage omtrent deze Belgische inspanningen blijkt op zichzelf al een uitdaging te zijn omwille van de verschillende actoren waarmee rekening gehouden moet worden in onze Belgische staatsstructuur. Ook het Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen komt uitgebreid aan bod in de bespreking van het schaduwrapport van Amnesty International door Eva Berghmans. Daarin komen opnieuw de Belgische inspanningen uitgebreid aan bod.

Daarnaast kunnen we met dit nummer ook een hoopvolle blik werpen richting toekomst, wanneer we lezen over het werk van een jong veulen als Laureen Van Assche voor UNHCR in Afrika en de WFUNA mensenrechtentraining die verschillende leden van de UNA Youth afdelingen wereldwijd hebben kunnen volgen in Genève. Deze jongeren zijn reeds fervente advocaten voor de mensenrechten en kunnen we alleen maar aanmoedigen om de volgende Hoge Commissaris voor de Mensenrechten te worden.

Die eer is momenteel weggelegd voor Prins Zeid Ra’ad Al-Hussein. Hij nam in deze turbulente tijden de fakkel over van Navi Pillay, die zes jaar lang haar taak met verve vervulde. In dit nummer kan u haar laatste toespraak in de Mensenrechtenraad herlezen. Een ware inspiratiebron.

Ik hoop dat u dit laatste nummer van het jaar met plezier zal lezen en wens u alvast een fantastische start van 2015!

 

Kirsten Arnauts

Hoofdredacteur Wereldbeeld